فقط زمین ها عوض خواهند شد.ما همان بازیکنانیم

چند سال بعد از اینکه من در همه جا را تخته کردم و رفتم تو می افتی دنبال من.میروی تمام یادداشت های گوشی ام را می خوانی،دفترچه ها و چرک نویس هایم را می خوانی،هر جا که فکر کنی ردی از من بتوانی پیدا کنی سرک می کشی(دقیقا مثل الان من)،آخرش می آیی این وبلاگ را که چهار سال است به روز نشده پیدا می کنی و می خوانی،تو اعترافات مرا می خوانی...درست مثل الان من عذاب وجدان خواهی گرفت و به این فکر می کنی که"اگه زودتر فهمیده بودم..."، شاید "اطلس راه های ایران"را که روزی من دور بعضی شهر هایش خط کشیده بودم را پیدا می کنی.بعد به تمام آن شهر ها خواهی رفت و تو...تو همه جاهای دوست داشتنی زندگی من را می گردی.مطمئنم!