اینجا که همه بلوندند...بیا برویم یزد

یزد شهر خوبیست ولی نه برای من و تو.یزد آرام است و ما در تضاد با او.صدای پاهای ما خواب پیر زن های خسته را آشفته می کند و جار و جنجال های ما منطق کوچه های کاهگلی شهر را به هم خواهد ریخت.مایی که در داد و بیداد های تاکسی های خطی و چراغ قرمز های ناآرام با درصد آلاینده های هوا قد کشیده ایم صدای زنگ دوچرخه ها را نمی شنویم.ریه های ما از وجود این همه اکسیژن واکنش می دهند و سرب های ته نشین شده همینطور الکی می سوزند.
یزد را ساخته اند برای آدم های مشتاق درنگ.جاییست مثل کوچه پس کوچه های ابیانه.میترسم ما در پس و واپس های کوچه دختری چادر سفید ببینیم.شاید انجا هم مثل ورزنه چادر مشکی بی معنا باشد و یکهو مثلا من خیره بمانم به بادگیر های خانه ای و از تو غافل شوم.بعد تو راه آن دختر را پیش بگیری و بروی....می دانی؟این کوچه های تودرتو پسر های لاغر زیادی را عاشق کرده اند و به بند ریشه روسری های دختر های ابرو کمانی آویخته اند.تو میروی و برای ابد من درگیر درنگ خواهم شد.من که هیچوقت نتوانستم صدایم را پایین بیاورم و در گوشت زمزمه کنم"میشود نرویم یزد؟میشود برویم و یکجای دیگر دنیا درنگ کنیم؟جایی که دختر مو مشکی ابرو کمانی نداشته باشد"و تو شاید عاشق صدای آرام شعر خواندن دختر های مو فرفری در شب های مهتابی آنجا بشوی.