خوابی که تابستان را به پاییز پیوند می دهد

شاید بهتر بود فردا به آن مدرسه شبانه روزی میرفتم.همانی که تخت های چرک و کثیف داشت و من می خزیدم زیر تخت های آهنی و یادگاری های بچه ها ها می خواندم.همانی که کلی درد دل از دختران دبیرستانی داشت.که دوازده ردیف تخت کنار هم در یک اتاق چیده شده بودند و در آن تابستان خالی تر از همیشه رویشان خوابیدم و موسیقی ای در گوشم نواخته می شد که هنوز برایم تازه و پر از حرف است.

شاید بهتر بود کمی دور می شدم.مثل آن شب خنکی که در اردوگاه سرم را با اکراه روی ملحفه هایی گذاشتم و خوابیدم که بوی وایتکس میدادند و هنوز به نظرم کثیف بودند.همان شبی بود که دخترهای بسیجی قرارگاه از عشق های نافرجامشان گفتند و همدیگر را تسلی دادند.

شاید بهتر بود امشب را در کوپه قطار درجه دویی سر میکردم که حالم از بالش ها و پتو هایش بهم می خورد و هم قطاریم برایم می گفت که همش از این می ترسید که من از آن بالا بیفتم روی سر  بقیه.همان سفر قشنگی که پر از هوای نیشابور بود و دویدن در راهرو های تنگ قطار.

شاید بهتر بود خنکی هوای مشهد را حس می کردم و روی سرامیک های سردی دراز می کشیدم که از آغوش خیلی ها مرا گرم تر می کردند.همان شبی که با آه به خواب رفتم و صبح دیدم که نم باران،غصه هایم را شسته.

بهتر نبود که این اندوه را در این نقطه از مختصات زمین بر دوشم حس نمی کردم؟

+حتما واضح است که اینترنتی ندارم و دوستانم،بهترین دوستانم هم به لطف امواجی که به من نمی رسند با من در ارتباط نیستند.خب باید بگویم که چطور می گذرانم؟شاید خیلی سخت.سخت از این بابت که حقیقتی را کشف کرده ام و آن تنهایی مطلق بشر است.تنها چیزی که در دسترسم است پوشه ی انیمیشن ها و عکس های قدیمی است و یک نامه ی ارزشمند که بار ها و بار ها آن را می خوانم و بی آلایشی نویسنده اش را ستایش می کنم.اصلا شاید بهتر است از فردا نشانی کسانی که برایم عزیزند را بگیرم و برایشان نامه بنویسم.آن وقت در لحظات سخت زندگیشان،وقتی دستشان به جایی و کسی نمی رسد آن را بار ها و بار ها می خوانند و لبخند می زنند.