ته دیگ سیب زمینی

پیام های کوتاه
پیوندهای روزانه

۲ مطلب در آبان ۱۳۹۸ ثبت شده است

عمو گورباچف می‌شود تمامش کنی؟

می‌دانی من بیشتر ترسیده‌ام.از گاز‌اشک‌آوری که پشت‌ دیوار مدرسه فرود می‌آید و از‌ مردمی که لباس کسی را به جرم روحانی بودن از تنش‌در می‌آورند.ریش داری پس حتما سپاهی هستی؟!یالا بک‌گراند تلفنت را‌ نشان بده.همکلاسی‌ات هیچوقت از شغل پدرش نگفته.می‌پیچاند.نکند اطلاعاتی‌ست طرف؟پچ‌پچ های نامطمئن همینطور ادامه دارند.اینجا چندین نفر را کشته‌اند.با ضرب گلوله.درست وسط سینه‌شان.وسط سرشان.به قصد کشته‌اند.مردم از خون‌ کشته‌هایشان میگذرند؟درگیری ادامه دارد.درست جلوی چشم ما.به بچه‌ بسیجی ها سلاح داده‌اند.ترسناک تر از‌ این؟
سر کلاس جامعه کسی می پرسد که چرا در‌چهره بشاراسد عطوفت موج می‌زند؟گورباچف هم البته تهش با چهره‌ای خندان صلح نوبل گرفت.تحلیل های آبکی اینترنشنال را گوش بده.بعد بزن بیست‌وسی.حالت بهم می‌خورد.خنده‌ات میگیرد.من این روزها کلا به همه چیز خیلی مسخره میخندم.شهر خیلی ساکت است.خیلی ترسناک‌ هم هست.باز خنده‌ام میگیرد.مخصوصا صبح ها و دیدن ورق های آهن جوش خورده روی خودپرداز‌ها و درهای بانک‌های سوخته.مردم کمی بیشتر در خودشان فرورفته‌اند.ولی تو کلا سعی ‌کن قاطی نشوی که یک ستاره نچسبانند بهت.مخصوصا جلوی آن همکلاسی مشکوکت حرفی نزن.اینترنت‌ قطع است.نمیتوانم از کست‌باکس پادکست بگیرم.پادکست های قدیمی را دوباره گوش‌میکنم.پادکست القاعده و طالبان.ترس بیشتر برم میدارد.البته این چیز ها کسی را نکشته.زنده می‌مانم.یک روزی تمام می‌شود.دارم حساب میکنم وقتی تمام شود چند ساله باشم خوب است؟۵۰ یا ۴۰ ساله؟اصلا به عمر من قد می‌دهد؟

مستغرق تر.متعفن تر

امروز یک چیزی خیلی مرا سوزاند.اینکه فهمیدم در طول این سه سالی که گذشته آنقدر با آدم های نامرد و بدقول و خودخواه دمخور بوده‌ام که دیگر بدجنسی کسی متحیر و عصبانی‌ام نمی‌کند.فکر کرده‌ام که دنیا یعنی همین که بخور تا خورده نشوی و ما اینجاییم که هر که بهتر از ماست را به زمین بکوبیم خودمان بالاتر برویم.آن کنش های صمیمانه و خالصانه‌ای که گاهی میبینم متاثرم می‌کند‌یادم می‌‌آورد که چه‌ دنیای قشنگی می‌توانست باشد.حالم بد می‌شود.بدتر و بدتر.

دیدن دعوا های هرروز بچه های سال کنکور دارد برایم عادی می شود.دعوا هایی که همه شان یک چیزی را بهم‌ نشان می دهد.کنکور آدم را وحشی می‌کند. درست که آموزش و پرورش کلی نقد بهش وارد است که توی ۱۲ سال نمی‌تواند آموزش های تربیتی درستی ارائه بدهد.اما‌ این سال آخر گلش است.باید بین بچه ها بود و دید که چطور آن چس‌مثقال انسانیت و نوع‌دوستی که حاصل معصومیت و لطافت انسانیشان است در سال کنکور کان لم یکن می شود.این است که ما در دانشگاه های برتر خود یک سری موجود داریم که بیشتر به گونه هایی تکامل یافته شبیهند تا نخبه.کسانی که شرایط سخت را تاب آورده‌اند و با برتری بر گونه های هم‌نژاد خود بقای خود را تضمین کرده‌اند.
جفاکاری دوستانم را که در حق همدیگر می‌بینم به کل ناامید میشوم.سگ توی هرچیزی که باعث می‌شود ما اینطور به جان هم بیفتیم.توی رقابت هم فقط میخواهیم یکی دیگر را پایین بکشیم.پیشرفت خودمان در اولویت بعدی است.

 قبلا ها یک روحیه‌ی متوسطی داشتم.حال میکردم با معمولی بودن و توی چشم نبودنم.حالا دارم‌بین همین ها بر میخورم.من هم کم از این ها ندارم.یک آشغالی هستم که فقط اینجا میتوانم اعتراف کنم که چطور از دیدن رشد بقیه استرس میگیرم.خودم را میکشم که نمره‌ام بهتر باشد.دوستانم را فراموش کرده‌ام.خانواده‌ام.زندگی معمولی و متوسط خودم.دلم نمیخواهد برگردم.نه.دلم میخواهد جای آدم هارا عوض کنم.یک چیزهایی واقعا سرجاش نیست. خوشحال نیستم.دلم راضی نیست اما بقا می‌گوید راهش‌ همین است.همین را بگیر برو جلو.قدرت کارت را راه می‌اندازت.البته تا آن موقع امیدوارم نیمچه وجدان و تعهدی در تو باقی مانده باشد.